Το Διεθνές Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού "ΙΩΝΙΑ" και το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο "Ιωνία" καθιερώνουν το Θεσμό, Φεστιβάλ "ΙΩΝΙΑ", σαν γεγονός πολιτιστικής διπλωματίας με πολλούς αποδέκτες...Την απαρχή του πρωτόγνωρου – για τα χιώτικα δεδομένα, τουλάχιστον – θεσμού συνιστά
Ο Βασίλης Φίλιας επέλεξε συνειδητά και βιωματικά, με κύριο  όπλο παρά πόδας την Παιδεία,  να φυλάγει Θερμοπύλες,  σ’ έναν τόπο,  όπου  «κλαδεύει τα δένδρα σε θάμνους»,   σ’ έναν τόπο, όπου  «κεφαλή προεξέχουσα, πυρ…»,  σ’ έναν  τόπο όπου ασύστολα και υποκριτικά  τιμά μετά θάνατον, σ’ έναν  τόπο όπου εξιδανικεύει  τους αποθαμένους και θάβει τους ζωντανούς,
Στις 12 Φεβρουαρίου  άνοιξε πανιά για το στερνό ταξίδι, το αμετάκλητο, στη γειτονιά των Αγγέλων, στο δικό του    αστέρι, ο Καθηγητής, Βασίλης Φίλιας. Άφατη η απώλεια, τα λόγια φτωχά   να συμπυκνώσουν το μέγεθος  της επιστημονικής, πνευματικής και αγωνιστικής του εμβέλειας και προσφοράς. Τούτο το άρθρο ας εκληφθεί κερί τιμής, μνήμης, συλλογικής ευγνωμοσύνης, για τούτο τον πνευματικό γίγαντα, τον ασπέδιστο επαναστάτη.
Ο Πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» περίλυπος αναφέρεται, στην απώλεια του Βασίλη Φίλια, Αντιπροέδρου του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ».
Ο Πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» αναφέρεται στο θεσμό του Ελεύθερου Πανεπιστημίου «Ιωνία», ως αλεξιφάρμακο στην ποικιλώνυμη κρίση και παρουσιάζει ακροθιγώς το πρόγραμμα.
Τούτες τις μέρες που ενανθρωπίζεται ο Θεός και ο άνθρωπος θεώνεται, με τη νέα και απρόβλεπτη «Ινδικτιώνα» προ των πυλών, τα σύμβολα και οι συμβολισμοί για το μικρό-γίγαντα άνθρωπο, που ο Θεός έπλασε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του, δίνουν τις δικές τους ποικιλώνυμες και ποικιλόχρωμες προσλαμβάνουσες,  μπρος στο σπασμένο καθρέπτη της Ύπαρξης.
«Μπουντρούμι με δυο μικρά παραθυράκια ο άνθρωπος», απ' όπου βιγλίζει ουρανό, αναζητάει το Θεό, αρμέγει Ύπαρξη. Τούτες τις μέρες που ενανθρωπίζεται ο Θεός και ο άνθρωπος θεώνεται, κορυφώνεται η υπαρξιακή αγωνία με κέντρο βάρους  τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και το θάνατο  (όψεις του ίδιου νομίσματος)   και ο άνθρωπος γίνεται, για λίγο μικρός-μέγας φιλόσοφος, σφιγμένος σε ατλάζι από όνειρα, θαύματα, ελπίδα, παραμυθία, απαντοχή. Μόνο που τα παιδιά, γενικά, είναι πιο δυνατά από εμάς, επειδή πιστεύουν περσότερο στα όνειρα και τα θαύματα μέσα από την καρδιά τους.
Βιώνουμε ένα Εκπαιδευτικό Σύστημα, που η πολιτική του, αλά ελληνικά, δεν αποτελεί εθνική στρατηγική, αλλά ταξική, κομματική, που διαφοροποιείται από κόμμα σε κόμμα, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, ακόμα – και όχι λίγες φορές – από υπουργό σε υπουργό! Αφορά στην παθογένεια του πολιτικού συστήματος, όπου όλοι έχουμε ταυτίσει την πολιτική με το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, το κόμμα.