Το Κέντρο

Το Διεθνές Κέντρο Παιδείας και Πολιτισμού «ΙΩΝΙΑ» ιδρύθηκε με ακρογω­νιαίο λίθο το πανανθρώπινο νάμα της Ανθρωπιστικής Παιδείας, της Γλώσσας, της Παράδοσης, της Ιστορίας, του Πολιτισμού.

«ΙΩΝΙΑ»!!! Συμβολικός ο τίτλος. Μιλάμε για την Πατρίδα του φωτός, το λίκνο του πολιτισμού, γι’ αυτό που ορίζει, προπαντός, την πνευματική μας ταυτότητα. Μιλάμε γι’ αυτό που ο Ελύτης αποκαλεί «Μακρινή Μητέρα», «Ρόδο Αμάραντο» και ο Rimbaud «Αιωνιότητα». Μιλάμε για το ιστορικό σταυροδρόμι, όπου συνα­ντήθηκαν ο Κερδώος με το Λόγιο Ερμή, για να ανοίξουν δρόμους της θάλασσας και της στεριάς, καινούργιες αγορές και νέες ευκαιρίες και μαζί να μεταλαμπαδεύ­σουν Φως, Γράμματα, Τέχνες, Παιδεία και Πολιτισμό στα τέσσερα άκρα της γης.

Μνημονεύουμε τους Μιλήσιους Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, τον Kλαζομένιο Αναξαγόρα, τον Κολοφώνιο Ξενοφάνη, τον Εφέσιο Ηράκλειτο, σαν στυλοβάτες του φιλοσοφικού στοχασμού στην ανερεύνηση της απαρχής του Κόσμου. Κοντά τους και οι Μιλήσιοι Εκαταίος, Ηρόδοτος και Ιππόδαμος, γεννήτορες της Γεωγρα­φίας, της Ιστορίας και της Χωροταξίας, αντίστοιχα.

Η κλασική παιδεία μας ανήκει στα πανανθρώπινα τιμαλφή. Tα ομηρικά και ησιόδεια έπη – 700 π.Χ. περίπου – αποτελούν τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες στην Ευρώπη και ο άνθρωπος, ιστορικά, στην Ελλάδα «ταυτοποιείται» ως αυταξία. Σ’ αυτό το συγκριτικό μας οικουμενικό πλεονέκτημα επένδυε ο μέγιστος κυβερνήτης της πατρίδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, όταν οραματιζόταν την Ελλάδα ένα απέραντο «Διεθνές Πανεπιστήμιο». Στην ίδια τροχιά και οι πολιτικές επισημάνσεις-προτροπές του Γάλλου Προέδρου, Φρανσουά Μιτεράν, προς επι­φανή Έλληνα πολιτικό: «Αν ήμουν πρωθυπουργός της Ελλάδας, δε θα έκανα τίποτε που να μην περνά μέσα απ’ τον Πολιτισμό». Απ’ τις κοιλάδες της αιωνιότητας ο μεγάλος Ελύτης συγκατανεύει: «ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοειδή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα ’ταν τόση η ευωδιά που φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά - σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά, να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα»…

Αλογάριαστοι οι λόγοι ίδρυσης τούτου του Διεθνούς Κέντρου, λόγοι που αντικατοπτρίζονται στις 22 δράσεις του. Θα επιθυμούσαμε, όμως, τούτο το γε­γονός να εκληφθεί, παράλληλα, σαν φόρος τιμής, συνέπειας και συνέχειας στους προγόνους μας, κερί μνήμης και μαζί κληροδότημα για όλους τους επιγενομένους και όσους δύνανται να αφουγκραστούν τα λυγρά σήματα από το μέλλον. Επικε­ντρωνόμαστε, ενδεικτικά, σε δύο λόγους, για να πάρετε γεύση της αφήγησής μας. Περσότερα στην ιστοσελίδα.

Ο πρώτος λόγος ανάγεται στη βαθιά και πολύπλευρη κρίση, που εδράζε­ται σε σταθερές διαχρονικές παθογένειες, με το έλλειμμα Παιδείας κυριότερη αιτία και αιτιατό της παρακμής. Καλούμαστε σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, να ακου­μπήσουμε στο πνευματικό μας οπλοστάσιο, που θα μας οδηγήσει στη λύτρωση.

Ο δεύτερος λόγος αφορά στη γλώσσα, αφού, ως γνωστόν, όταν μια κοι­νωνία παρακμάζει, πρώτα απ’ όλα παρακμάζει η γλώσσα, μιας και η γλώσσα ενσαρκώνει τη σκέψη και η σκέψη μετουσιώνεται σε γλώσσα. Πρόκειται, ακριβώς, για δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ομιλούμε για τη γλώσσα που ο Κικέρων ήθελε να διαλέγονται οι θεοί: «ει θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώτ­τη χρώνται». Ομιλούμε για τη γλώσσα θεμέλιο της ταυτότητας και της υπόστασής μας, μιας και «δεν κατοικούμε μια χώρα, κατοικούμε μια γλώσσα και μια Ιστορία». Η ακαδημαϊκός και μεγάλη ελληνίστρια, Ζακλίν ντε Ρομιγί, κληροδοτεί εθνική αθανασία υποστηρίζοντας πως: «Για μια χώρα η χρήση της γλώσσας της σημαίνει και την ανεξαρτησία της (…). Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά. Η ελληνική γλώσσα βοηθάει, κατ’ αρχήν, να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα».

Αρωγοί, συνοδοιπόροι και εγγυητές για την ευόδωση του έργου μας, η πολύμορφη συνεργασία με τα σπουδαιότερα εθνικά και διεθνή πανεπιστήμια και πνευματικά κέντρα, καθώς και τα πολυάριθμα επίλεκτα μέλη της ελληνικής και δι­εθνούς πανεπιστημιακής κοινότητας και διαπρεπείς στο χώρο τους επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημιουργοί (περσότεροι από 250). Κοντά μας νέοι επιστήμονες και εθελοντές, στο βωμό στόχων και σκοπών της Εταιρείας, όταν, μάλιστα, αφορούν στο ιστορικό και βρίθον ιδιαιτεροτήτων Αιγαίο. Κοντά μας κι όλοι όσοι πιστεύουν πως ο μονόδρομος της σωτηρίας περνά, κύρια, απ’ τη γνώση, την Παιδεία, τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη.

«Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις», υποστηρίζει ο μεγάλος Ελύτης, δίνοντας μια νότα ανείπωτης ελπίδας και παραμυθίας... Είμαστε αλήθεια ουτο­πικοί; Και βέβαια όχι, αφού για όλους εμάς, για το Διεθνές Κέντρο μας, ουτο­πία δεν είναι το μη πραγματοποιήσιμο, αλλά αυτό που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί...