Άρθρα

Ο Βασίλης Φίλιας επέλεξε συνειδητά και βιωματικά, με κύριο  όπλο παρά πόδας την Παιδεία,  να φυλάγει Θερμοπύλες,  σ’ έναν τόπο,  όπου  «κλαδεύει τα δένδρα σε θάμνους»,   σ’ έναν τόπο, όπου  «κεφαλή προεξέχουσα, πυρ…»,  σ’ έναν  τόπο όπου ασύστολα και υποκριτικά  τιμά μετά θάνατον, σ’ έναν  τόπο όπου εξιδανικεύει  τους αποθαμένους και θάβει τους ζωντανούς,

Στις 12 Φεβρουαρίου  άνοιξε πανιά για το στερνό ταξίδι, το αμετάκλητο, στη γειτονιά των Αγγέλων, στο δικό του    αστέρι, ο Καθηγητής, Βασίλης Φίλιας. Άφατη η απώλεια, τα λόγια φτωχά   να συμπυκνώσουν το μέγεθος  της επιστημονικής, πνευματικής και αγωνιστικής του εμβέλειας και προσφοράς. Τούτο το άρθρο ας εκληφθεί κερί τιμής, μνήμης, συλλογικής ευγνωμοσύνης, για τούτο τον πνευματικό γίγαντα, τον ασπέδιστο επαναστάτη.

Παράγοντες λύτρωσης,  sine qua non,  η «Παιδεία» και το «Κράτος Δικαίου», αφού το έλλειμμα  αμφοτέρων αποτελεί την κύρια αίτια και αιτιατό της παρακμής, τη φάουσα στο σώμα μιας ζώνεκρης  Ελλάδας. Θα φυλάξω τη ζείδωρη ελπίδα που καταυγάζει η αξιωματική διαπίστωση πως η κοινωνία την ώρα της κρίσης είναι περσσότερο επιρρεπής  στις αλλαγές και ότι οι προσλαμβάνουσες  μπροστά στο αίσθημα αδιεξόδου, εξακτινώνουν ουμανισμό,  αλληλεγγύη,  Ύπαρξη.

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο "Ιωνία" τιμά το μεγάλο Σκηνοθέτη, Γιάννη Σμαραγδή, για πολλούς λόγους. Θα εστιάσουμε στους κύριους:Τιμούμε το Γιάννη Σμαραγδή,  σαν φορέα πολιτισμού, ενός πολιτισμού – ας μας επιτραπεί η φράση –  ελληνόστροφου και τούτο δεν είναι μικρό πράγμα είναι πολύ σπουδαίο, για μια Ελλάδα-κουκκίδα στο χάρτη  της διατεταγμένης πολυπολιτισμικότητας, στην ανεμοδούρα  της νέας τάξης πραγμάτων.

Τούτες τις μέρες που ενανθρωπίζεται ο Θεός και ο άνθρωπος θεώνεται, με τη νέα και απρόβλεπτη «Ινδικτιώνα» προ των πυλών, τα σύμβολα και οι συμβολισμοί για το μικρό-γίγαντα άνθρωπο, που ο Θεός έπλασε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή Του, δίνουν τις δικές τους ποικιλώνυμες και ποικιλόχρωμες προσλαμβάνουσες,  μπρος στο σπασμένο καθρέπτη της Ύπαρξης.

«Μπουντρούμι με δυο μικρά παραθυράκια ο άνθρωπος», απ' όπου βιγλίζει ουρανό, αναζητάει το Θεό, αρμέγει Ύπαρξη. Τούτες τις μέρες που ενανθρωπίζεται ο Θεός και ο άνθρωπος θεώνεται, κορυφώνεται η υπαρξιακή αγωνία με κέντρο βάρους  τη ζωή και το θάνατο, τον έρωτα και το θάνατο  (όψεις του ίδιου νομίσματος)   και ο άνθρωπος γίνεται, για λίγο μικρός-μέγας φιλόσοφος, σφιγμένος σε ατλάζι από όνειρα, θαύματα, ελπίδα, παραμυθία, απαντοχή. Μόνο που τα παιδιά, γενικά, είναι πιο δυνατά από εμάς, επειδή πιστεύουν περσότερο στα όνειρα και τα θαύματα μέσα από την καρδιά τους.

Κάποτε ένας δημοσιογράφος  βλέποντας το προπτυχιακό πρόγραμμα  του  κορυφαίου Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, παρατήρησε ότι το ποσοστό των υποχρεωτικών μαθημάτων ανθρωπιστικής Παιδείας έφτανε το 22%, εγγίζοντας το 30%, στα κατ' επιλογήν αντίστοιχα. Πλησίασε, λοιπόν,  τον     Πρύτανη και στομφωδώς τον ρώτησε: «Αλήθεια, κύριε Πρύτανη, σε τι θα ωφελήσουν τον πολιτικό μηχανικό οι τόσες πολλές ανθρωπιστικές αφηγήσεις»; Τον κοίταξε ο Πρύτανης και μειλίχια του απάντησε: «Φίλτατε, σας πιάνω αδιάβαστο.

Βιώνουμε ένα Εκπαιδευτικό Σύστημα, που η πολιτική του, αλά ελληνικά, δεν αποτελεί εθνική στρατηγική, αλλά ταξική, κομματική, που διαφοροποιείται από κόμμα σε κόμμα, από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, ακόμα – και όχι λίγες φορές – από υπουργό σε υπουργό! Αφορά στην παθογένεια του πολιτικού συστήματος, όπου όλοι έχουμε ταυτίσει την πολιτική με το κράτος, την εκάστοτε κυβέρνηση, το κόμμα.

Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο "Ιωνία" τιμά το μεγάλο Μουσικοσυνθέτη, Χρήστο Νικολόπουλο για πολλούς λόγους. Θα εστιάσω στους κύριους: